Een nieuwe bestemming: Nieuw Zeeland, het zuidereiland!!!

Hier dan weer een update.
Veel mooie dingen meegemaakt in Paringa/Renmark. Zo was mijn accomodatie zeer luxe (en goedkoop), waren de mensen om mij heen erg gezellig, zijn er hele goede vriendschappen ontstaan, heb ik een leuke jongen leren kennen die ik nu mijn vriend mag noemen en heb ik leuke dingen gedaan en gezien. Zo zijn we meerdere malen met de groep naar de plaatselijke brouwerij geweest, hebben we wijnerijen bezocht, een kayaktocht gedaan op de Murray river, de lookout bezocht met zonsondergang, met luchtbedden op de Murray river gedreven en worden opgepikt door een speedboot omdat we anders midden in de nacht nog niet thuis zouden zijn, etc.
Mijn verblijf in Paringa is iets langer geweest dan vooraf verwacht, maar het had een goede reden. Want soms overkomen je dingen die je totaal niet verwacht.
Ik heb een geweldige tijd gehad met geweldige mensen om mij heen. Van sommigen  was het dan ook heel moeilijk om afscheid te nemen en vanwege die reden zijn er al plannen gemaakt om ze na mijn avontuur in Nieuw Zeeland weer te ontmoeten. Ik heb ruim 2,5 maand doorgebracht in het resort in Paringa en veel verschillende farm werkzaamheden ervaren. Zo heb ik thinning gedaan voor mandarijnen, limoenen en sinasappels (thinning is het uitdunnen van de bomen, zodat de goede vruchten meer ruimte en mogelijkheid krijgen om te groeien). Ik heb citrus picking gedaan (plukken van limoenen en citroenen), druiven plukken voor 3 dagen voor een oud vrouwtje (die NIET aardig was en ons ZWAAAR onderbetaalde), bomen planten en veel meer algemene farm klusjes.
Maar nu is het tijd voor een nieuw avontuur. Helemaal alleen op naar Nieuw Zeeland!!!
Het laatste weekend heb ik gekampeerd op een camping in Brighton beach Adelaide. Het was er prachtig en de camping was 1 minuut lopen naar het strand, dat was perfect!! Het was een heerlijk weekend maar helaas moesten we ook afscheid nemen. Dat viel best wel zwaar. Die nacht heb ik  in een hostel in Glenelg geslapen. Het hostel was erg apart en leek op een oud Engels apartement, apart maar leuk om te overnachten. Het ging echter weer niet geheel zonder gekke fratsen. Want toen ik mijn tanden wilde gaan poetsen kon ik de deur van de kamer niet meer uit. Na flink aan de deur rammelen, trekken, duwen, het maakte allemaal niet uit, ik kreeg hem niet open. In de kamer sliep nog 1 ander meisje die er ook wel een beetje zenuwachtig van werd. Het leek mij een goed idee om via het raam eruit te klimmen en de deur met de sleutel van de buitenkant proberen te openen, maar helaas er zat een vliegenhor voor en het raam kon niet verder open dan een klein kiertje. Toen besloten om voorbijgangers via het raam te roepen en te vragen om de deur van buitenaf te openen met mijn sleutel (er zat een kleine opening in de vliegenhor). En ja! We hadden iemand zover gevonden die ons wilde helpen. De man probeerde de deur met de sleutel te openen, flink trekken en duwen maar helaas, de deur ging niet open.....Toen vroeg hij om een foto van het slot te maken aan de binnenkant en dit te laten zien, dus ik snel een foto gemaakt. De man kijkt er 5 seconden naar en vraagt of we het kleine knopje op het slot al hebben ingedrukt......neee....heel dat knopje niet gezien. En ja hoor, knop ingedrukt en de deur ging open...man man man, ongelovelijk weer dit. Maar gelukkig waren we bevrijd en hoefte geen brandweer in te schakelen om ons te helpen.

Glenelg is wel echt een leuk strandplaatsje en het leek alsof ik in Spanje over de boulevard liep. 
Het was even wennen om helemaal alleen te zijn en iedereen te moeten missen, maar er staat een mooi avontuur in het vooruitzicht.
Het was een vrij lange reis van Adelaide naar Christchurch, wat vooral komt door het vele wachten en de lange overstap (8 uur) in Melbourne.

21 maart om 6 uur 's ochtends aangekomen op Christchurch airport en van daaruit om 8 uur met de bus mee naar Picton. Picton is de overgangsplaats om de ferry te nemen van het Zuidereiland naar het Noordereiland. De route van Stray (busmaatschappij waar ik mee door NZ reis) loopt eigenlijk eerst naar het noordereiland. Mijn plan is echter anders, uiteraard, want ik wil eerst het zuiden doen vanwege het weer dat steeds slechter wordt.
De eerste avond had ik eigenlijk voor het eerst in mijn reis een minder momentje. Ik was natuurlijk vermoeid van de vlucht en busreis maar het weer helemaal alleen zijn viel ook even zwaar. Ik heb een hele gezellige groep achter gelaten in Paringa (waar ik dus 2,5 maand heb gewerkt). Sommige mensen zijn daar meer gaan betekenen dan vooraf gedacht en ik miste ze dus eigenlijk meteen al. Maar dat is het nadeel van reizen en we hebben al afgesproken elkaar over een tijdje in Australië weer te zien.

22 maart:
Van Picton op naar Abel Tasman. De accomodatie lag in het Abel Tasman National park. We kwamen pas in de avond aan, de busreizen in het zuiden zijn namelijk erg lang (hele dag in de bus). Het gezellige was dat ik bij 3 Nederlandse jongens op de kamer lag. 'S avonds zaten we met zijn allen (de groep van de bus) aan de keukentafels met het openhaardvuur aan. Door de bus kom je dus wel snel in contact met anderen, dat is prettig. Ondanks dat ik het groepje uit Australië erg mis.

23 maart:
Een vrije dag in Abel Tasman. De meesten van de groep hadden zich ingeschreven voor een activiteit. Want voor iedere plaats waar de bus stopt kun je je inschrijven voor verschillende activiteiten, dit is wel erg slecht voor de bankrekening...
Ik had mij ingeschreven voor zeilen en wandelen. Dat was 2,5 uur zeilen over de wateren van Abel Tasman en dan werd je afgezet bij Anchorge om terug naar de accomodatie te hiken (wandelen). Ik had verwacht dat het lekker weer zou worden dus dacht dat het wel een leuk idee zou zijn om te zeilen. Maar helaas, het was stervenskoud op de zeilboot. Ik verplichte mijzelf om van de omgeving te genieten maar het was gewoon niet mogelijk. De wind was veel te koud. Gelukkig was ik niet de enige en dachten de andere 4 in de zeilboot hetzelfde. Eindelijk mochten we na 2,5 uur van boord om aan de wandeling te beginnen. Een Amerikaans meisje liep met mij mee, de anderen hadden nog een halve middag te gaan op de boot te gaan (zo blij dat ik maar de halve dag had geboekt). De hike van Anchorge naar Marahau (daar was de accomodatie) was wel mooi. Prachtige uitzichten over de kust en de bergen. Leuk om gezien te hebben!

24 maart:
Deze extra dag in Abel Tasman was eigenlijk overbodig omdat ik hetgeen wat gedaan kon worden al gedaan had. Maar toen heb ik nog een andere hike gevonden die wel zwaarder zou zijn dan de kusthike van gister. Het was de inland track die naar de top van de berg zou leiden en dan weer naar beneden waarop je uiteindelijk op de route van de kusthike van gister komt.
Ik had de 3 Nederlandse jongens bereid gevonden om met mij mee te gaan, dat was wel gezellig. Al snel ging de route bergopwaarts, het werd steiler en steiler, van normaal pad naar een zandachtig pad naar een rotsblokken pad. Mijn god wat was deze hike zwaar, het bleef alleen maar steil omhoog gaan voor 1,5 a 2 uur. Ik liep voorop en wilde wel het tempo erin houden dus we hebben ook wel iets sneller gelopen dan misschien normaal zou zijn, maar we waren alle 4 kapot toen we boven aan kwamen. Het uitzicht viel helemaal boven op de top helaas ook tegen, want precies op het moment dat wij er waren was het heel mistig, alsof we in een wolk zaten. Dus toen konden we weer bergafwaarts wat ook nog best een gedoe was. Ik kan zeggen dat deze dag een goede workout was....

25 maart:
Abel Tasman naar Westport. Een lange dag in de bus. In Westport was niets te beleven behalve dat er een brouwerij zat. Helaas was deze gesloten toen wij er waren dus dat ging niet door. Dan maar met de groep biljarten en kaarten in het hostel.

26 maart:
Westport naar Franz Josef. Een lange dag in de bus maar een groot gedeelte reden we langs de kust. Het was een weg die om de berg heen loopt met uitzicht op de zee, dat was erg mooi. Onderweg zijn we gestopt bij de Pancake rocks, dat was wel mooi en apart om te zien.
Aangekomen in onze accomodatie, het leek een beetje op een wintersport dorpje. 'S avonds met de groep naar de bar gegaan en een gezellige avond gehad. Eenmaal in bed word je wakker omdat je iemand hoort overgeven, blijkt het gelukkig in de kamer naast ons. De jongen had iets te veel gedronken en de hele kamer onder gespuugd, dus de hele kamer stond in de hal omdat het niet te doen was om in die lucht te slapen. De volgende dag stond een schoonmaakteam de hele kamer te reinigen en was de jongen 100 dollar lichter vanwege de boete. Maar ik hoop dat hij een leuke avond heeft gehad, anders zou het zonde zijn.

27 maart:
Wat een fantastische dag. Ik heb mij ingeschreven om vandaag de skydive te doen in Fox Glacier. Deze skydive staat bekend als 2de beste skydive van de wereld! Echter was het al 3 dagen slecht weer en dan worden de skydives hier vaak gecanceled. Het was dus spannend of het überhaupt door zou gaan.
De dag begon helaas met regen en veel bewolking. Ik was vroeg opgestaan om nog een mooie hike te kunnen doen voordat ik om 14.30 klaar moest staan voor het skydiven (als het door ging). Rond 11 uur stopte het met hard regenen en hebben we (ik met 3 Nederlandse jongens en 2 Nederlandse meiden) de spullen gepakt en zijn we aan een hike begonnen. Met een shuttle bus werden we naar het begin van de wandelroutes gebracht, daar hebben we de 'Franz Josef Glacier Valley walk' gedaan. Het was prachtig. Toen ik daar liep had ik pas echt het gevoel dat ik in Nieuw Zeeland liep. Die natuur en die uitzichten, dat was hoe ik mij NZ een beetje had voorgesteld maar het was uiteraard nog beter. Watervallen tussen de bebosde bergen door, bergen met sneeuwtoppen en een ijsgletsjer. Gelukkig begon het weer ook al iets op te klaren en werden de beelden nog mooier. Uiteraard was ik op zoek naar het mooiste en hoogste puntje en ben ik een rotspartij opgeklommen. En dan sta je daar....hoger dan iedereen en een uitzicht dat fantastisch is, dat moment voelt heerlijk.
Toen we terugkwamen van de hike was de lucht niet meer zo bewolkt en de zon scheen hoog aan de hemel. Om 14.00 informeren of het door ging....en het ging door. Om half 3 werden we opgehaald. De lucht zag er goed uit, want met te veel bewolking zou ik niet gaan springen, dat is zonde van het uitzicht en het geld, want het was wel even een aanslag op de bankrekening. Daar aangekomen kregen we een korte instructie en werden de eerste 3 springers opgenoemd. Daar zat mijn naam mooi tussen, wat een feest!!! Het pak aan, helmpje op en het vliegtuig in. Samen met 2 andere meiden zat ik in het vliegtuigje, het meisje naast mij had het niet meer van de zenuwen en begon al bijna te huilen. Zit ik ernaast met een big smile op mijn gezicht te genieten van het prachtige uitzicht dat we hadden uit het vliegtuig. Toen we eenmaal op 16.500 ft (5030 meter) waren ging het deurtje open, ik was de laatste van de 3 dus het was wel leuk om de andere 2 uit het vliegtuig te zien vallen. Toen was ik, je schuift naar de opening en dan hang je al buiten het vliegtuig, hoofd naar achter en daar ging ik! Het eerste moment voelt heel gaaf maar ook raar omdat je jezelf van zo'n hoogte gewoon naar beneden gooit. Maar wat was het gaaf!! Het uizicht was fantastisch, ik zag de bergen met sneeuwtoppen, de bosbegroeide bergen en ook de kustlijn met de zee. Na 70 seconden vrije val ging de parachute open en mocht ik de parachute zelf besturen. Het was een geweldige ervaring en ik heb er onwijs van genoten. De hoogte, de snelheid, het uitzicht en de ervaring, het was onwijs gaaf!

28 maart:
Van Franz Josef via Fox Glacier op weg naar Wanaka. Ik ga 2 volle dagen (3 nachten) in Wanaka verblijven omdat andere reizigers adviseerden om echt langer in Wanaka te blijven dan 1 nacntje. Onderweg zijn we gestopt bij 'Lake Matheson' waar we een wandeling om het meer hebben gemaakt. Het was een mooi beeld waarbij de bergen op de achtergrond weerspiegeld werden in het meer.
De eerste avond in Wanaka gingen we met de hele groep van de bus op boot cruise. Het was erg gezellig en we zagen de prachtige zonsondergang tussen de bergen. Na de boot cruise (1,5 uur) gingen we naar de bar van het hostel en daar hebben we nog een gezellige avond gehad.

29 maart:
Sommigen zijn verder gereisd en de mensen die nog zijn gebleven hadden een kater. Het weer was goed, lekker zonnetje dus ik heb het dorpje een beetje verkend en daarna zijn we met meiden bij lake Wanaka gaan liggen waarbij we uitkeken op de bergen en een man die piano speelde voor ons.
 

30 maart:
Vandaag de Roy's peak beklommen. Lekker vroeg begonnen met lopen zodat we de hitte een beetje voor waren. Samen met 2 andere Nederlandse meiden zou ik de berg gaan bewandelen. Na een uur met hun te hebben gelopen ben ik alleen verder gegaan. Het verschil in looptempo was te groot en ik moest te veel inhouden en te vaak wachten. Dus in mijn eentje verder naar de top. Lekker muziekje in, mooi uitzicht en de gedachten even laten gaan. Het was echt even heerlijk om dit alleen te doen. Al helemaal toen ik op de top aan kwam. Daar stond ik dan, helemaal alleen, op de top van een berg naar een fantastisch uitzicht te kijken. Ik ben gaan zitten met mijn gezicht naar het mooiste punt, muziek in en dan ga je nadenken. Nadenken over het verleden en wat er in de loop der jaren allemaal speelde, waar ik nu sta en tot waar ik het nu heb geschopt. Dat ik gewoon op een onwijs mooi plekje, boven aan een berg in Nieuw Zeeland sta. Waar ik nu sta heb ik allemaal aan mijzelf te danken, de keuzes die ik heb gemaakt en door het altijd doorgaan om te bereiken wat ik echt wil. Daar alleen, boven op die berg, met voor mij belangrijke muziek, kwamen toch wel even wat emoties los. Blijkbaar is dat een deel wat bij de reis hoort.
Maar kijkend naar het uitzicht, besefte ik heel goed dat ik mij op dit moment zo ontzettend gelukkig voel. Door alles wat ik heb bereikt, de mooie en belangrijke mensen die ik heb ontmoet en die ik thuis heb en dat ik deze geweldige plekken op de wereld mag ervaren. Toch wel een klein beetje trots op wat ik doe, wie ik ben en waar ik nu in het leven sta.

Na 1,5 uur boven op de berg gezeten te hebben waren de andere meiden er nog niet en ben ik maar weer terug naar beneden gegaan. Daar kwam ik ze tegen, zij gingen toch nog naar de top en ik ben alvast terug naar beneden (het start punt) gelopen. Daar kon ik met 2 Zwitserse meiden meerijden naar het dorpje waar het hostel was, dus dat was ideaal.

31 maart:
Van Wanaka naar Queenstown. Queenstown is de stad van avontuur en adrenaline. Met de bus gingen we een kijkje nemen bij de eerste bungy jump ter wereld.
Queenstown is een leuk en gezellig stadje omringd door bergen. Er is veel te doen aan activiteiten en er zitten veel barretjes, winkels en eettentjes. Een stad waar je dus niet te lang moet zijn, want daar wordt de bankrekening echt niet blij van.

1 april:
De dag waarop ik deelneem aan een van de adrenaline atracties in Queenstown. The Canyon swing. Dit is een soort van bungy jump maar dan wordt je vastgemaakt aan je middel en schommel je in de afgrond ipv dat je weer omhoog wordt geveerd. De sprong is 109 m en je mag zelf weten hoe je naar beneden springt/valt (op een stoel, voorwaarts, achterwaarts, op de kop, etc.). Toen ik op het randje van het platform stond en naar beneden keek was het toch wel echt heel hoog. Vooraf had ik totaal geen zenuwen maar nu begon mijn hart toch wel behoorlijk snel te kloppen. Maar daar ging ik dan. De medewerker hield mijn ruggordel vast en lietmij voorover hangen, trok me nog een keer iets terug en toen liet hij me los. Zo de afgrond in, de adrenaline die dan vrijkomt is heerlijk. Het was echt gaaf om gedaan te hebben!
In de middag heb ik het stadje een beetje verkend en 's avonds zijn we met de groep de bar in gegaan.

2 april:
Van Queenstown naar Gunn's camp. Onderweg zijn we gestopt voor een cruisse door de Milfords Sounds. Dit was ook weer geweldig. Je ziet bergen in het water, watervallen en nog meer bergen. Het was echt prachtig om door Milford Sounds te varen!
Toen zijn we de route vervolgd richting Gunn's camp. Dit is dus de middle of nowhere. Netwerkverbinding was er niet meer en we kwamen in hutjes met een houtkacheltje. Er was minimale electriciteit en het beetje wat er was werd om 22.00 uur uitgeschakeld. Dus we moesten voorbeireid zijn om zaklampen bij ons te hebben.
De nacht was enorm koud en iedereen werd 's ochtends dus ook verkleumd wakker. Maar het was zeker een grappige ervaring.

3 april:
Vanuit Gunn's camp vertrokken we nar Invercargill. Je kon kiezen om in Invercargill te blijven of om naar Stewart Island te gaan ($122 voor de ferry). Vanwege de beperkte tijd die je op het eiland kunt doorbrengen, de vrij hoge kosten ervoor en het hoogtepunt was vooral het spotten van een vogel (de Kiwi) ben ik in Invercargill gebleven. Hier heb ik lekker rustig aan gedaan, kort door het dorpje gewandeld en boodschappen gedaan bij de goedkoopste, nog steeds belachelijk dure supermarkt van NZ; Pak 'n save.

4 april:
Van Invercargill terug naar Queenstown voor een nachtje. Het was een zeer lange dag in de bus. Om 20.00 uur kwamen we pas in Queenstown aan. Mijn spullen snel in het hostel gedropt en toen naar Ferg burger gegaan om 's werelds beste burger te proeven. Ferg burger staat namelijk bekent omdat ze de beste burger van de wereld hebben. Iedere dag staan er lange rijen met mensen die dit allemaal willen proeven. En omdat ik er nu toch ben wil ik dit ook wel eens proeven. De burger was enorm en eerlijk is eerlijk, hij was echt lekker! Ik kan nu dus ook zeggen dat ik een van 's werelds beste burgers, helemaal in Queenstown op heb.

5 april:
Op naar Mount Cook. Met 3724 meter is dit de hoogste berg van Nieuw Zeeland.
Ik had mij erg verheugd om deze berg te bekijken. Want hoge bergen bedekt met sneeuw en een soort meer ervoor, het leek mij prachtig. Maar helaas, het was de hele dag al slecht weer en bij Mount Cook aangekomen was het zo bewolkt dat ik heel Mount Cook niet kon zien. Uiteraard wel een foto gemaakt maar het was zeker niet het beeld wat ik had gehoopt. Alsnog was het een mooie omgeving maar het was toch een lichte teleurstelling. Na een kort gesprekje liet een Engelsman mij een foto zien van hoe het er uit ziet als het blauwe lucht is met een zonnetje, jaaaa....toen werd de lichte teleurstelling een grote teleurstelling. Want wat kon het prachtig zijn, maar helaas, een goede reden om nog een keer terug te komen dus.

6 april:
Van Mount Cook naar Christchurch. Helaas een slechte nacht gehad omdat de matrassen waar we op sliepen eigenlijk geen matrassen te noemen zijn. Ze waren zo dun dat ik eigenlijk gewoon op de ijzeren beddenbodem sliep. Een plaat peipschuim had nog lekkerder gelegen.
Dan maar een uurtje slaap pakken in de bus.
Met veel zin ging ik naar Christchurch want daar zou ik Pauline (meisje waarmee ik de camper had gehuurd) weer ontmoeten. Super gezellig natuurlijk om haar weer te zien en even bij te praten, maar vooral veel te lachen.
Het was erg fijn om weer even samen met haar te zijn, weer eens niet alleen te koken en te eten en om alle verhalen uit te wisselen. (Pauline is 3 weken eerder dan mij vertrokken uit het resort in Paringa om richting Perth te rijden met 2 andere meiden, dus we hadden elkaar zo'n 1,5 maand niet gezien).

7 april gingen we samen op de bus richting Picton. Dit is een behoorlijk lange rit dus des te gezelligerdat we die samen konden doen. Na de overnachting in Picton gingen we beiden een andere kant op. Pauline begint net met haar reis door Nieuw Zeeland en volgt mijn route op om eerst het zuidereiland te doen en ik vertrek richting het noorden.

8 april:
Weer afscheid genomen van Pauline (niet voor lang want eind mei gaan we samen met Patricia met de auto van Perth naar Cairns).
Ik moest de ferry van Picton naar Wellington nemen. Op naar mijn avontuur op het noordereiland. Na een lange oversteek van 4 uur op de ferry kwam ik aan in Wellington, de hoofdstad van Nieuw Zeeland. Onderweg op de ferry heb ik nog wel dolfijnen gespot. Ze zwommen in groepjes rond de boot, echt bijzonder om te zien.

9 april:
Vandaag heel vroeg op pad, 6.30 uur moesten we paraat staan voor de bus. Op naar Auckland. Het was een saai dagje, de hele dag weer in de bus, want het is een behoorlijk grote afstand. Maar vanaf morgen weer meer avontuur hoop ik.
Het is wel apart om het verschil in natuur te zien tussen het noorder- en het zuidereiland. 

Bedankt voor het lezen van mijn avonturen. Leuk dat ik veel enthousiaste reacties krijg, dat doet mij erg goed. De groetjes uit Nieuw Zeeland!!