Nepal! Helemaal kapot gaan en je compleet tot leven voelen!
14 oktober 2017 - Kathmandu, Nepal
Hallo allemaal,
Het is een tijdje geleden maar hier is weer een verhaaltje over mijn avonturen! Mijn avontuur in Nepal was verrassend goed. Het was mooier en interessanter dan ik verwacht had. De trip naar Nepal was voornamelijk om de trekking te doen. Maar het land heeft veel te bieden en is imteressant en mooi om te ervaren. Veel plezier met lezen.
27-9: vlucht van Colombo naar Kuala Lumpur
28-9: vlucht van Kuala Lumpur naar Singapore
Vlucht van Singapore naar New Dehli
29-9: vlucht van New Dehli naar Kathmandu. De reden voor deze omweg van Sri Lanka naar Nepal is dat het behoorlijk wat geld scheelde. En ja, we hebben toch de tijd.
Het vliegveld in Kathmandu is een ervaring op zich. Erg oud maar prima. We proberen geld te pinnen, maar de enige bankautomaat op het vliegveld of in de buurt blijkt defect te zijn. Na dan maar wat geld te hebben omgewisseld komen we bij de bushalte en daar krijgen we te horen dat er geen bussen rijden vanwege een festival. Vervolgens met 2 locals een taxi gedeeld om toch in de buurt van ons hotel te komen. Daar vragen we naar een wasserette, het kantoor voor de toegangspassen voor de trekking en de bus voor de volgende dag naar Pokhara waar de hike begint. Het antwoord hierop was: sorry, maar er is een groot festival gaande dus alles is gesloten en er rijden geen bussen....
Misschien dat het kantoortje voor de passen en de wasserette morgenmiddag open zijn maar de kans is klein.
De wandeling door een klein gedeelte van Kathmandu was geweldig. Het is zo'n andere wereld, maar veel leuker en veel 'schoner' dan verwacht. Wat een beleving. En meteen weten we dat we 1 grote fout hebben gemaakt. Dat is dat we maar 15 dagen Nepal hebben gepland ipv 30 dagen. Wat een grote fout en nergens voor nodig geweest want we hebben geen haast of tijdsdruk en toch hebben we onszelf nu in deze positie gebracht omdat we ook de vlucht naar Myanmar al geboekt hebben......maar het is in ieder geval een grote les.
30-9: De stad door om een bus te regelen. De bus naar Pokhara via het hotel was al helemaal volgeboekt maar misschien hadden we kans bij andere toeristenbureaus. Na 4 kantoortjes in te zijn geweest en 20 gesloten kantoren langs te zijn gelopen ziet het er niet naar uit dat we een bus kunnen krijgen naar Pokhara de volgende dag. Dan uit het niets komt er een man naar ons toe of we nog een bus willen morgen. Wij met hem mee naar zijn kantoor en na ee half uur rondbellen met 3 man hadden ze 2 cabinseats gevonden (lees: een klein bankje naast de chauffeur). Maargoed we hebben een plek!
1-10: 6.00 uur 's ochtends vertrekken we richting de bus. Alles start goed, we zitten voorraan dus goed uitzicht. Helaas nog geen 5 minuten nadat we vertrokken zijn komt er een Nepalees koppel bij, dus lekker krapjes. Het geluk is dat de vrouw een lekkere volle kont had en graag de ruimte nam, heerlijk zo tegen mensen aanzitten....een paar keer heb ik geprobeerd ook wat ruimte terug te veroveren maar dat lukte niet echt. Maargoed, we hebben een plek naar Pokhara. Om Kathmandu uit te komen is er een lange file. Dus hiermee hadden we al veel tijd verloren. Het doel is dat we voor 16.00 uur in Pokhara zijn zodat we de passen nog kunnen regelen en de volgende dag lekker vroeg aan de trekking kunnen beginnen.
Na 5 uur onderweg te zijn hebben we zo'n 90 km afgelegd, dan volgt er een klap en de buschauffeur is er niet blij mee. We moeten naar de kant. Wat blijkt, remventiel kapot. Dan worden er wat basis gereedschappen tevoorschijn gehaald en gaat het wiel eraf. Met een hamer en een schroevendraaier proberen ze alles eraf te halen. De slijptol komt er ook nog bij te pas en dit alles gebeurd op de teenslippertjes. Na 1,5 uur ziet het er naar uit dat het nog zeker een uur extra duurt. Er komt een andere bus langs gereden, we steken onze hand in de lucht met de hoop dat hij stopt. En ja! We kunnen mee. Vol met locals en we moeten staan, maar we hopen dat we hierdoor op tijd in Pokhara kunnen zijn. Deze hoop wordt al snel minder wanneer de bus om de 20 meter stopt om meer locals erbij te proppen. 3 uur later zien we onze oude bus voorbij rijden.....helaas de verkeerde gok genomen. Maargoed, om het avontuur compleet te maken stapt er ook nog een geit de bus in die de komende 2 uur (lees 30 km) met ons mee gaat rijden!!
Uiteindelijk hebben we 200 km afgelegd in een 12 uurs busrit. Dat is een gemiddelde van 17 km per uur. Wauw! Een nieuw record kan je wel zeggen.
2-10: Om 10.00 uur konden we de permits regelen. Daarna hebben we direct de bus van Pokhara naar Naya Pul genomen. Van daaruit zijn we onze trekking gestart. Een gaaf moment dat we samen deze gave trek gaan doen en dit gewoon gaan meemaken!!! Daar lopen we dan...gewoon in de Himalaya!!! Met 14 kg op de rug op naar het Annapurna Base Camp. De eerste stop is Ulleri. Het blijkt dat dit een behoorlijk heftig stuk is met een groot gedeelte traptredens van stenen/rotsen. Lekker voor de bovenbenen dus, die na zo'n 3,5 uur dit pad lopen toch wel behoorlijk leeg zijn. Maar om 17.00 uur hebben we Ulleri bereikt. Onze shirts zijn volledig doorweekt van het zweet, maar wat een heerlijk gevoel om kapot te zijn en dat we dit gefixt hebben in minder dan 4 uur (lees: 4 uur trap lopen bergopwaarts)! De luxe van de kamer waar we in terecht kwamen, daar zal ik het maar niet over hebben, maar we waren blij dat we er waren en een douche konden nemen. Hoewel "een douche nemen"; Patrick had het laatste beetje warm water en überhaupt het laatste beetje water verbruikt. Dus met een straal van 1 cm doorsnede heb ik zo goed als mogelijk het zweet van me afgespoeld...
3-10: Om 7.30 uur vertrokken vanuit Ulleri. Aan de benen kunnen we voelen dat ze gisteren flink gewerkt hebben, maar na een tijdje voelen we dat ook niet meer. Het is soms zwaar en soms gaat het soepel. Maar de 15 kg op de rug geeft wel een extra uitdaging en maakt het er niet eenvoudiger op. Uiteindelijk komen we om 15.00 uur aan in Banthanti en besluiten we de benen en het lichaam rust te geven voor vandaag. Het is behoorlijk koud in de avond en in vergelijking tot een korte broek en hemdje in de morgen zit ik met thermo kleding en 3 extra lagen mijn avondmaal naar binnen te werken.
4-10: om 6.30 uur starten we van Bhanthati en lopen we tot Upper Sinuwa. Op deze weg zijn er weer heel wat traptredens te beklimmen maar ook af te dalen. Het afdalen is misschien nog wel erger want dat geeft behoorlijk wat te verduren voor de kniën.
Tijdens het maken van wat hoogtemeters worden we ook regelmatig tegemoet gelopen door een stoet paarden die het eten en andere materialen naar de lodges vervoeren.
Onderweg hoorden we al dat waarschijnlijk alle komende accomodaties vol zijn. Maar we zien wel. Na 9 uur lopen komen we aan in Upper Sinuwa en inderdaad, alles is vol. Gelukkig komen we het Amerikaanse koppel tegen die we bij het permit (trekkingspassen) kantoor in Pokhara hadden ontmoet. Zij stellen voor om de kamer te delen. Helemaal perfect en we zijn er erg blij mee. Het betekent wel dat we met zijn 2en in een 1 persoonsbed moeten liggen maar dat waren we wel gewend van de stapelbedden in Australië. Hoewel de bedden hier gemaakt zijn voor kleine smalle Nepalezen, dus het is toch allemaal nog net iets smaller. Maar we hebben een bed en het is lekker warm!
5-10: Van Upper Sinuwa tot Machhapuchhere Base Camp (MBC). Om 6 uur gestart en om 15.30 uur aangekomen in MBC. Dit is de laatste stop voor het eindpunt: Annapurna Base Camp (ABC). Na alle 5 de lodges in MBC te zijn afgelopen heeft niemand plek voor ons. Zelfs in de eetzalen is geen plek meer. En deze zitten dan ook helemaal vol met mensen. Dat is niet fijn en zeker niet op deze hoogte waar het 's avonds behoorlijk koud wordt en het dus zeker niet ideaal is om buiten te slapen. Dus we gaan maar ergens in een eetzaal zitten om warm te blijven en stiekem toch een plek bezet te houden voor vanavond. Dan komt er een man naar binnen en vraagt of de groene rugzak in de hal van mij is. Met de angst dat we eruit worden gezet geef ik toe dat het mijn rugzak is. 'Kom maar mee' zegt hij. 'Ik heb een kamer voor jullie'. Nou dat is natuurlijk geweldig! We krijgen een kamer aangewezen met 3 eenpersoonsbedden, heerlijk! Toevallig op dat moment arriveerd het Amerikaanse koppel ook en zeggen dat ze geen slaapplek hebben. Aangezien wij gister bij hun in de kamer mochten slapen is het een logisch verhaal dat wij hun nu uitnodigen om ook in onze kamer te overnachten. Een Spaanse jongen die we in de eetzaal ontmoeten en ook al kennen van het permit kantoor in Pokhara moest zijn nacht in de eetzaal doorbrengen, dus die hebben we het andere eenpersoonsbed gegeven. Dus dat wordt weer een nachtje met 2 in een smal bedje, maar als je elkaar kunt helpen geeft dat een fijn gevoel. Met zijn vijfen in een driepersoons kamer maar dat maakt het ook weer grappig. Het was een erg slechte nachtrust, we moeten vroeg op en het gaat een lange dag worden. Hopelijk morgen een groter bed.
6-10: Om 3.30 uur opgestaan om naar het Annapurna Base Camp te lopen en de zonsopkomst te zien. Daar lopen we dan, in het donker met alleen een lijn van kleine lampjes bergopwaarts richting base camp. Het was een gaaf gevoel om de eindbestemming bereikt te hebben en tussen zulke reuzen van bergen te staan. Tussen 7 en 8 duizend meter hoge bergen. Maar aan de andere kant geeft dat geen volledig gevoel. Omdat je niet op een top bent, ondanks dat we op 4130 meter hoogte staan, staan we nog steeds aan de voet van deze bergen. Vervolgens onze weg terug gemaakt en om 16.00 uur zijn we gestopt in lower Sinuwa. Helemaal kapot en alles aan het lichaam doet zeer. Het fijne was wel dat we dit keer een eigen kamer hadden en dus een tweepersoonsbed om in te slapen dus gelukkig een betere nachtrust.
7-10: 6.30 uur gestart en om 13.00 in Birethanti aangekomen. Daar wilden we de bus nemen richting Pokhara, maar dit bleek iets lastiger dan verwacht. Volgens de ticket verkoper zaten alle bussen vol vanwege de Koreaanse groep, alleen de bus om 16.00 was nog vrij. Tja, we hebben geen andere keus dus dan maar 3 uur wachten. Vervolgens zien we 2 bussen wegrijden met zo'n 5 lege plekken. Wij naar de busschauffeur gelopen om te vragen of we in de volgende bus mee kunnen. Nee dat kan niet want dat zijn gereserveerde plekken en we hebben dan een ander busnummer op de ticket. Wij snappen niet wat het probleem is, aangezien het ongevulde plekken zijn, maar de manier van denken is hier vrij ingewikkeld blijkbaar. Dus ook de volgende bus rijd weg met 8 lege plekken. Dan worden we door iemand naar de ticket verkoper gestuurd en deze wil nu het busnummer op het ticket veranderen zodat we een bus eerder kunnen. ......maar waarom is deze eerdere bus niet eerder aan ons verwezen...tja toen begon het Nepalese gesprek en konden we het niet meer volgen. Maar oke, de volgende bus stappen we in.
Om 18.00 uur aangekomen in Pokhara en een accomodatie gevonden. Het bed ziet er erg groot uit en ik kan niet wachten om er na een avondmaal lekker in te liggen. Maar wanneer ik eindelijk op het bed ga liggen voelt het alsof er totaal geen matras op ligt. Dit wordt dus weer een geweldige nacht en precies wat ik verlangde na 6 dagen afzien, slapen op een houten plank.......WAAROM...
10-10: Met de bus van Pokhara terug naar Kathmandu. Na 2 rustige dagen in Pokhara te hebben gehad verheugen we ons om weer naar Kathmandu te gaan. De busreis heeft 10 uur geduurd. Dit vanwege veel file door kapotte bussen, vrachtwagens en een bus die de bocht iets te scherp had genomen en dus scheef in de goot lag.
12-10: Naar Swayambhunath (Monkey tempel) geweest. Dit was leuk om gezien te hebben en na zo'n 300 traptredens is er een panorama over de stadt. Het is benoemd als de Monkey tempel omdat er veel apen rondlopen.
Wat een mooie ervaring was Nepal. Hoewel de trekking heftig was en we het gevoel van het eindpunt bereiken niet echt hadden omdat je niet op de top staat, was het een fantastische ervaring en hebben we prachtige dingen gezien en meegemaakt. Helemaal kapot gaan met 14 kg (en 17kg) op de rug, traptredens zonder einde, berg opwaarts en -afwaarts, helemaal doorweekt zijn van het zweet, slechte nachtrusten, prachtige uitzichten, geluksmomenten, pijn over het hele lichaam en het besef dat je helemaal tot leven bent en op 4130 meter hoogte hebt gestaan. En dit allemaal samen met de jongen waar ik helemaal gek op ben. Ik had dit niet willen missen en het is iets om altijd op terug te kunnen kijken met toch wel een beetje trots! Daarbij was Nepal een verrassing op zichzelf en heeft het veel moois te bieden. Dus waarschijnlijk tot ooit Nepal!
Dit was een prachtige ervaring!
Het is een tijdje geleden maar hier is weer een verhaaltje over mijn avonturen! Mijn avontuur in Nepal was verrassend goed. Het was mooier en interessanter dan ik verwacht had. De trip naar Nepal was voornamelijk om de trekking te doen. Maar het land heeft veel te bieden en is imteressant en mooi om te ervaren. Veel plezier met lezen.
27-9: vlucht van Colombo naar Kuala Lumpur
28-9: vlucht van Kuala Lumpur naar Singapore
Vlucht van Singapore naar New Dehli
29-9: vlucht van New Dehli naar Kathmandu. De reden voor deze omweg van Sri Lanka naar Nepal is dat het behoorlijk wat geld scheelde. En ja, we hebben toch de tijd.
Het vliegveld in Kathmandu is een ervaring op zich. Erg oud maar prima. We proberen geld te pinnen, maar de enige bankautomaat op het vliegveld of in de buurt blijkt defect te zijn. Na dan maar wat geld te hebben omgewisseld komen we bij de bushalte en daar krijgen we te horen dat er geen bussen rijden vanwege een festival. Vervolgens met 2 locals een taxi gedeeld om toch in de buurt van ons hotel te komen. Daar vragen we naar een wasserette, het kantoor voor de toegangspassen voor de trekking en de bus voor de volgende dag naar Pokhara waar de hike begint. Het antwoord hierop was: sorry, maar er is een groot festival gaande dus alles is gesloten en er rijden geen bussen....
Misschien dat het kantoortje voor de passen en de wasserette morgenmiddag open zijn maar de kans is klein.
De wandeling door een klein gedeelte van Kathmandu was geweldig. Het is zo'n andere wereld, maar veel leuker en veel 'schoner' dan verwacht. Wat een beleving. En meteen weten we dat we 1 grote fout hebben gemaakt. Dat is dat we maar 15 dagen Nepal hebben gepland ipv 30 dagen. Wat een grote fout en nergens voor nodig geweest want we hebben geen haast of tijdsdruk en toch hebben we onszelf nu in deze positie gebracht omdat we ook de vlucht naar Myanmar al geboekt hebben......maar het is in ieder geval een grote les.
30-9: De stad door om een bus te regelen. De bus naar Pokhara via het hotel was al helemaal volgeboekt maar misschien hadden we kans bij andere toeristenbureaus. Na 4 kantoortjes in te zijn geweest en 20 gesloten kantoren langs te zijn gelopen ziet het er niet naar uit dat we een bus kunnen krijgen naar Pokhara de volgende dag. Dan uit het niets komt er een man naar ons toe of we nog een bus willen morgen. Wij met hem mee naar zijn kantoor en na ee half uur rondbellen met 3 man hadden ze 2 cabinseats gevonden (lees: een klein bankje naast de chauffeur). Maargoed we hebben een plek!
1-10: 6.00 uur 's ochtends vertrekken we richting de bus. Alles start goed, we zitten voorraan dus goed uitzicht. Helaas nog geen 5 minuten nadat we vertrokken zijn komt er een Nepalees koppel bij, dus lekker krapjes. Het geluk is dat de vrouw een lekkere volle kont had en graag de ruimte nam, heerlijk zo tegen mensen aanzitten....een paar keer heb ik geprobeerd ook wat ruimte terug te veroveren maar dat lukte niet echt. Maargoed, we hebben een plek naar Pokhara. Om Kathmandu uit te komen is er een lange file. Dus hiermee hadden we al veel tijd verloren. Het doel is dat we voor 16.00 uur in Pokhara zijn zodat we de passen nog kunnen regelen en de volgende dag lekker vroeg aan de trekking kunnen beginnen.
Na 5 uur onderweg te zijn hebben we zo'n 90 km afgelegd, dan volgt er een klap en de buschauffeur is er niet blij mee. We moeten naar de kant. Wat blijkt, remventiel kapot. Dan worden er wat basis gereedschappen tevoorschijn gehaald en gaat het wiel eraf. Met een hamer en een schroevendraaier proberen ze alles eraf te halen. De slijptol komt er ook nog bij te pas en dit alles gebeurd op de teenslippertjes. Na 1,5 uur ziet het er naar uit dat het nog zeker een uur extra duurt. Er komt een andere bus langs gereden, we steken onze hand in de lucht met de hoop dat hij stopt. En ja! We kunnen mee. Vol met locals en we moeten staan, maar we hopen dat we hierdoor op tijd in Pokhara kunnen zijn. Deze hoop wordt al snel minder wanneer de bus om de 20 meter stopt om meer locals erbij te proppen. 3 uur later zien we onze oude bus voorbij rijden.....helaas de verkeerde gok genomen. Maargoed, om het avontuur compleet te maken stapt er ook nog een geit de bus in die de komende 2 uur (lees 30 km) met ons mee gaat rijden!!
Uiteindelijk hebben we 200 km afgelegd in een 12 uurs busrit. Dat is een gemiddelde van 17 km per uur. Wauw! Een nieuw record kan je wel zeggen.
2-10: Om 10.00 uur konden we de permits regelen. Daarna hebben we direct de bus van Pokhara naar Naya Pul genomen. Van daaruit zijn we onze trekking gestart. Een gaaf moment dat we samen deze gave trek gaan doen en dit gewoon gaan meemaken!!! Daar lopen we dan...gewoon in de Himalaya!!! Met 14 kg op de rug op naar het Annapurna Base Camp. De eerste stop is Ulleri. Het blijkt dat dit een behoorlijk heftig stuk is met een groot gedeelte traptredens van stenen/rotsen. Lekker voor de bovenbenen dus, die na zo'n 3,5 uur dit pad lopen toch wel behoorlijk leeg zijn. Maar om 17.00 uur hebben we Ulleri bereikt. Onze shirts zijn volledig doorweekt van het zweet, maar wat een heerlijk gevoel om kapot te zijn en dat we dit gefixt hebben in minder dan 4 uur (lees: 4 uur trap lopen bergopwaarts)! De luxe van de kamer waar we in terecht kwamen, daar zal ik het maar niet over hebben, maar we waren blij dat we er waren en een douche konden nemen. Hoewel "een douche nemen"; Patrick had het laatste beetje warm water en überhaupt het laatste beetje water verbruikt. Dus met een straal van 1 cm doorsnede heb ik zo goed als mogelijk het zweet van me afgespoeld...
3-10: Om 7.30 uur vertrokken vanuit Ulleri. Aan de benen kunnen we voelen dat ze gisteren flink gewerkt hebben, maar na een tijdje voelen we dat ook niet meer. Het is soms zwaar en soms gaat het soepel. Maar de 15 kg op de rug geeft wel een extra uitdaging en maakt het er niet eenvoudiger op. Uiteindelijk komen we om 15.00 uur aan in Banthanti en besluiten we de benen en het lichaam rust te geven voor vandaag. Het is behoorlijk koud in de avond en in vergelijking tot een korte broek en hemdje in de morgen zit ik met thermo kleding en 3 extra lagen mijn avondmaal naar binnen te werken.
4-10: om 6.30 uur starten we van Bhanthati en lopen we tot Upper Sinuwa. Op deze weg zijn er weer heel wat traptredens te beklimmen maar ook af te dalen. Het afdalen is misschien nog wel erger want dat geeft behoorlijk wat te verduren voor de kniën.
Tijdens het maken van wat hoogtemeters worden we ook regelmatig tegemoet gelopen door een stoet paarden die het eten en andere materialen naar de lodges vervoeren.
Onderweg hoorden we al dat waarschijnlijk alle komende accomodaties vol zijn. Maar we zien wel. Na 9 uur lopen komen we aan in Upper Sinuwa en inderdaad, alles is vol. Gelukkig komen we het Amerikaanse koppel tegen die we bij het permit (trekkingspassen) kantoor in Pokhara hadden ontmoet. Zij stellen voor om de kamer te delen. Helemaal perfect en we zijn er erg blij mee. Het betekent wel dat we met zijn 2en in een 1 persoonsbed moeten liggen maar dat waren we wel gewend van de stapelbedden in Australië. Hoewel de bedden hier gemaakt zijn voor kleine smalle Nepalezen, dus het is toch allemaal nog net iets smaller. Maar we hebben een bed en het is lekker warm!
5-10: Van Upper Sinuwa tot Machhapuchhere Base Camp (MBC). Om 6 uur gestart en om 15.30 uur aangekomen in MBC. Dit is de laatste stop voor het eindpunt: Annapurna Base Camp (ABC). Na alle 5 de lodges in MBC te zijn afgelopen heeft niemand plek voor ons. Zelfs in de eetzalen is geen plek meer. En deze zitten dan ook helemaal vol met mensen. Dat is niet fijn en zeker niet op deze hoogte waar het 's avonds behoorlijk koud wordt en het dus zeker niet ideaal is om buiten te slapen. Dus we gaan maar ergens in een eetzaal zitten om warm te blijven en stiekem toch een plek bezet te houden voor vanavond. Dan komt er een man naar binnen en vraagt of de groene rugzak in de hal van mij is. Met de angst dat we eruit worden gezet geef ik toe dat het mijn rugzak is. 'Kom maar mee' zegt hij. 'Ik heb een kamer voor jullie'. Nou dat is natuurlijk geweldig! We krijgen een kamer aangewezen met 3 eenpersoonsbedden, heerlijk! Toevallig op dat moment arriveerd het Amerikaanse koppel ook en zeggen dat ze geen slaapplek hebben. Aangezien wij gister bij hun in de kamer mochten slapen is het een logisch verhaal dat wij hun nu uitnodigen om ook in onze kamer te overnachten. Een Spaanse jongen die we in de eetzaal ontmoeten en ook al kennen van het permit kantoor in Pokhara moest zijn nacht in de eetzaal doorbrengen, dus die hebben we het andere eenpersoonsbed gegeven. Dus dat wordt weer een nachtje met 2 in een smal bedje, maar als je elkaar kunt helpen geeft dat een fijn gevoel. Met zijn vijfen in een driepersoons kamer maar dat maakt het ook weer grappig. Het was een erg slechte nachtrust, we moeten vroeg op en het gaat een lange dag worden. Hopelijk morgen een groter bed.
6-10: Om 3.30 uur opgestaan om naar het Annapurna Base Camp te lopen en de zonsopkomst te zien. Daar lopen we dan, in het donker met alleen een lijn van kleine lampjes bergopwaarts richting base camp. Het was een gaaf gevoel om de eindbestemming bereikt te hebben en tussen zulke reuzen van bergen te staan. Tussen 7 en 8 duizend meter hoge bergen. Maar aan de andere kant geeft dat geen volledig gevoel. Omdat je niet op een top bent, ondanks dat we op 4130 meter hoogte staan, staan we nog steeds aan de voet van deze bergen. Vervolgens onze weg terug gemaakt en om 16.00 uur zijn we gestopt in lower Sinuwa. Helemaal kapot en alles aan het lichaam doet zeer. Het fijne was wel dat we dit keer een eigen kamer hadden en dus een tweepersoonsbed om in te slapen dus gelukkig een betere nachtrust.
7-10: 6.30 uur gestart en om 13.00 in Birethanti aangekomen. Daar wilden we de bus nemen richting Pokhara, maar dit bleek iets lastiger dan verwacht. Volgens de ticket verkoper zaten alle bussen vol vanwege de Koreaanse groep, alleen de bus om 16.00 was nog vrij. Tja, we hebben geen andere keus dus dan maar 3 uur wachten. Vervolgens zien we 2 bussen wegrijden met zo'n 5 lege plekken. Wij naar de busschauffeur gelopen om te vragen of we in de volgende bus mee kunnen. Nee dat kan niet want dat zijn gereserveerde plekken en we hebben dan een ander busnummer op de ticket. Wij snappen niet wat het probleem is, aangezien het ongevulde plekken zijn, maar de manier van denken is hier vrij ingewikkeld blijkbaar. Dus ook de volgende bus rijd weg met 8 lege plekken. Dan worden we door iemand naar de ticket verkoper gestuurd en deze wil nu het busnummer op het ticket veranderen zodat we een bus eerder kunnen. ......maar waarom is deze eerdere bus niet eerder aan ons verwezen...tja toen begon het Nepalese gesprek en konden we het niet meer volgen. Maar oke, de volgende bus stappen we in.
Om 18.00 uur aangekomen in Pokhara en een accomodatie gevonden. Het bed ziet er erg groot uit en ik kan niet wachten om er na een avondmaal lekker in te liggen. Maar wanneer ik eindelijk op het bed ga liggen voelt het alsof er totaal geen matras op ligt. Dit wordt dus weer een geweldige nacht en precies wat ik verlangde na 6 dagen afzien, slapen op een houten plank.......WAAROM...
10-10: Met de bus van Pokhara terug naar Kathmandu. Na 2 rustige dagen in Pokhara te hebben gehad verheugen we ons om weer naar Kathmandu te gaan. De busreis heeft 10 uur geduurd. Dit vanwege veel file door kapotte bussen, vrachtwagens en een bus die de bocht iets te scherp had genomen en dus scheef in de goot lag.
12-10: Naar Swayambhunath (Monkey tempel) geweest. Dit was leuk om gezien te hebben en na zo'n 300 traptredens is er een panorama over de stadt. Het is benoemd als de Monkey tempel omdat er veel apen rondlopen.
Wat een mooie ervaring was Nepal. Hoewel de trekking heftig was en we het gevoel van het eindpunt bereiken niet echt hadden omdat je niet op de top staat, was het een fantastische ervaring en hebben we prachtige dingen gezien en meegemaakt. Helemaal kapot gaan met 14 kg (en 17kg) op de rug, traptredens zonder einde, berg opwaarts en -afwaarts, helemaal doorweekt zijn van het zweet, slechte nachtrusten, prachtige uitzichten, geluksmomenten, pijn over het hele lichaam en het besef dat je helemaal tot leven bent en op 4130 meter hoogte hebt gestaan. En dit allemaal samen met de jongen waar ik helemaal gek op ben. Ik had dit niet willen missen en het is iets om altijd op terug te kunnen kijken met toch wel een beetje trots! Daarbij was Nepal een verrassing op zichzelf en heeft het veel moois te bieden. Dus waarschijnlijk tot ooit Nepal!
Dit was een prachtige ervaring!
Veel plezier en alvast de allerbeste wensen voor 2018!!